مُحمّدِ اَمین

نویسنده: مسعود بسیطی ( کارشناس علوم تربیتی و ادیان و فرق ؛    m.basiti@mohammadivu.org  )

شب بود و جهان، سیاه و تاریک.

تاریکیِ قرنها جهل و بی عدالتی زمین را فراگرفته بود.

خدا در زمین به غربت کشانده شده بود و امنیت و عدالت را سر بریده بودند.

آدم، صفیّ و انتخاب شده‌ی خدا بود برای هدایت مردمان به محمّد (ص)؛

نوح، نبیِّ ماموریت یافته از خدا گشته بود برای ارشاد آدمیان به محمّد (ص)؛

ابراهیم، با همه‌ی جِدّ و جهدش خود را از غیر خدا خالی ساخت و خلیل خدا شد تا برای زمینیان نیکو هدایتگری باشد به محمّد (ص)؛

موسی لایق تکلّم با خدا گشت و عیسی بنده‌ی منتخب معبود شد تا بنی اسراییل را بشارت دهند به ظهور محمّد (ص)؛

...

نویسنده:  مسعود بسیطی  ( کارشناس علوم تربیتی و ادیان و فرق ؛   m.basiti@mohammadivu.org)

کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست     

                                          که تر کنم سر انگشت و صفحه بشمارم

 خداوند تو را رحمتی برای عالمیان قرار داد. تو طبیبی بودی دَوّار بِطِبِّه.

همه‌ی علم طبابت را در سینه داشتی و خانه به خانه به دنبال بیماران می‌گشتی تا شفای دردهای شان باشی.

و ما هم بیمارانی که قرن‌ها در برابر تو ناز و کرشمه کرده‌ایم و خود را غنی از طبیب پنداشته‌ایم.

تو را نشناختیم و قَدرت ندانستیم. اما دوستت داریم ای طبیب جسم و روح مان! ای پیامبر رحمت، محمد.

نویسنده: زهرا مرادی (کارشناس ارشد MBA ؛ z.moradi@mohammadivu.org )

آمده بود تا جهالت را از جان‌ها بزداید. وارد مسجد که شد عده‌ای را در حال دعا و عبادت دید؛ و گروهی را در حال یاد گرفتن و یاد دادن. لبخندی زد و فرمود:

"هر دو گروه به کار نیکویی مشغولند. آنان خدا را می‌خوانند و اینان به علم آموزی مشغولند و به آنها که نمی‌دانند یاد می‌دهند. البته که گروه دوم برترند. من نیز برای یاد دادن علم فرستاده شده‌ام."

رسول رحمت این را فرمود و به جمع جویندگان علم پیوست.[1]

دوست داشتنی بود و مهربان. به اندازه‌ی هدایت تمام عالمیان، بار بر دوش داشت؛ اما هیچ گاه چهره‌اش را در اثر سختی و فشار کار در هم نمی‌کشید. چهره‌ی متبسّمش را که می‌دیدی نمی‌توانستی درنگ نکنی، لبخند نزنی، آرام نگیری. دوست داشتی تو هم با خدا هم نوا شوی و اقرار کنی «وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُق عَظِیم»[1] ؛ قطعاً تو را خویی والاست.

شب بود و جهان، سیاه و تاریک.

تاریکیِ قرنها جهل و بی عدالتی زمین را فراگرفته بود.

خدا در زمین به غربت کشانده شده بود و امنیت و عدالت را سر بریده بودند.

آدم، صفیّ و انتخاب شده‌ی خدا بود برای هدایت مردمان به محمّد (ص)؛

نوح، نبیِّ ماموریت یافته از خدا گشته بود برای ارشاد آدمیان به محمّد (ص)؛

ابراهیم، با همه‌ی جِدّ و جهدش خود را از غیر خدا خالی ساخت و خلیل خدا شد تا برای زمینیان نیکو هدایتگری باشد به محمّد (ص)؛

موسی لایق تکلّم با خدا گشت و عیسی بنده‌ی منتخب معبود شد تا بنی اسراییل را بشارت دهند به ظهور محمّد (ص)